Ryzyko rozwoju osteoporozy zwiększają niektóre choroby oraz przyjmowane leki. Główną grupą leków, które mogą powodować ubytek masy kostnej są cyklicznie przyjmowane glikokortykosterydy systemowe (nie wziewne), powszechnie stosowane w leczeniu astmy.
By ograniczyć ryzyko wystąpienia osteoporozy posterydowej należy bezwzględnie wyeliminować takie czynniki ryzyka jak
- palenie papierosów,
- nadmierne spożycie alkoholu
- brak ruchu.
Zawsze podczas leczenia glikokortykosterydami należy pamiętać o przyjmowaniu wapnia i witaminy D3. W przypadku osób w podeszłym wieku lekarze mogą zalecić dodatkowo leczenie bifosfonianami, szczególnie gdy mamy do czynienia z osteoporozą pomenopauzalna, złamaniami kości przed 50. rokiem życia, złamaniami bliższego końca kości udowej w rodzinie, złym stanem zdrowia czy niską wagą.
Jak bezpieczne jest leczenie astmy?
Glikokortykosterydy wziewne są bezpieczniejsze od glikokortykosterydów systemowych, ale również mogą powodować spadek gęstości kości i zwiększać ryzyko złamań. Niektóre z glikokortykosterydów wziewnych prawdopodobnie związane są z większym ryzykiem ubytku masy kostnej.
Utrata masy kostnej związana jest nie tylko z leczeniem glikokortykosterydami, ale zależy również od tego, z jak ciężkim objawem osteoporozy mamy do czynienia.
W przypadku wcześnie rozpoznanej i leczonej osteoporozy leczenie jest skuteczne i suplementacja wapnem i wit. D3 także przynosi widoczne efekty. Złamania kości zwiększają w perspektywie 5 lat śmiertelność kobiet prawie dwukrotnie, a mężczyzn – trzykrotnie.
Dlatego tak ważne jest właściwe zdiagnozowanie u astmatyków czy należą do grupy ryzyka osteoporozy i rozpoczęcie jak najwcześniej profilaktyki, by uniknąć najpoważniejszego z powikłań osteoporozy czyli złamań.
(MCN)
Źródło – Asthma and osteoporosis, 2011/ J. Makowska – KIRiA, UM w Łodzi
